przezimować

Pierwszy raz z paroma słowami wyjaśnienia. Kilka wierszy, które w chaosie tworzą dziwną całość (a ta pewnie będzie jeszcze się powiększać). Kilka wierszy niedosłownych i dosłownych bardzo. Całość, która zaczyna się od pojedynczych wersów w zupełnie niepowiązanych wierszach i dochodzi do oczywistego punktu kulminacyjnego, który w tym momencie jest też końcem, chociaż już znam ciąg dalszy.

1.

zagubiona w mieście 

obijam się o obce uliczki

i przypadkowe twarze

kłaniam się z uśmiechem ludziom w oknach

szukam gwiazd w światłach samolotu

szukam ciebie w deszczu i burzy

skaczę z balkonu sto razy dziennie

zabijam się papierosowym dymem

i choć żadna ze mnie julia

i choć wiem że nie przyjdziesz

czekam

stoję

szukam cię wzrokiem

zapragnęłam tego banału

grania pod balkonem

może czekać przyjdzie na kogoś innego

i będę prosić o kilka dźwięków

jak ciebie prosić nie umiałam

2.

czerniałam listopadem

owdowiało samotne serce

leżę na zgliszczach zieleni

wdychając zapach śmierci

otępiała bez opamiętania

przechodzę kolejny kilometr żałobnej wędrówki

z każdą sekundą zbliżam się do ciebie

ze świadomością że nie czekasz

liczę litery spisane z uwagą

oczerniała listopadem chodzę boso

po rozgrzanym asfalcie twojego miasta

chowam twarz za piegami

w środku lata widzę tylko czerń

(i być może już nie chodzi o ciebie)

3.

przemknęły nam ciepłe noce

przemknęły spacery po rozgrzanych ulicach

w tych ostatnich dniach sierpnia

w twoich ostatnich dniach tutaj

zalewa jesienią wiatr i deszcz

zalewa nasze włosy i serca

4.

mogłam być twoją ewą

twoim pierwszym grzechem

zamiast tego

ty stałeś się moim

pierwszym bólem w tym mieście

5.

nie będę twoją ewą czerwonym kapturkiem

nawet julią nie będę

chociaż mam balkon

na dobre wspomnienia też nie zasłużyłam

a mogłam być tym wszystkim

i czymś więcej

mogłam być najlepszą sobą

ale poznałeś mnie najgorszą

i już nie wrócisz

6.

stałeś pod moimi drzwiami

(nie)czekając na mnie

stałam na balkonie

(nie)wyglądając ciebie

mijaliśmy się na ulicach

(nie)zauważeni

żegnaliśmy się raz po raz

(nie)wzruszeni

7.

kocham

beż żadnego ale

                    pomimo

                    dlatego że

kocham

po prostu

#44 (05.08.15)

po dziewięciu miesiącach
rodzę żałobne dziecko
tysiące innych spływa z moich oczu
kolejne przewracają się w brzuchu

gubię i odnajduję cię na nowo
szamana ukrytego w gwiazdach

nurkuję w katakumbach

żar przyklejony do mojego ciała

znów przeklinam los
bo nie chcę tego dziecka

Słońce i Księżyc (23.04.15)

kiedy umarłeś spadło najjaśniejsze ze słońc
zapadła się moja galaktyka
wchłonięta przez czarną dziurę nicości
jaka po to tobie została
ciemna jak twoje oczy
w które nie mogłam spojrzeć

skostniałe dłonie pachną melodią zimy

klepsydra odmierzy 6 miesięcy
i zapłonie nowe ognisko
rozpalone w noc moich narodzin
i ja urodzę się na nowo
przecierając oczy ze zdziwienia

księżyc ukołysze mnie do snu
bo ogrzewa może lepiej niż słońce
o ile wiesz jak to ciepło znaleźć
a jego światło przebije się przez ciemność
czarnych dziur w moich oczach

#42

rozmawialiśmy wczoraj o zwierzętach

miałem legwana i zdechł
chyba kupię szczura bo mądry
chcesz inteligentne zwierzę
chcę
kup sobie kruka

(kruka kurwa
kruka
żeby codziennie pogłębiał moją żałobę
czernią swoich piór
kruka
w którego oczach będę widziała
odbicie zaświatów
kruka
który wydziobie mi na nowo
ledwo złożone serce)

boję się ptaków
powiedziałam
i zapiłam swą rozpacz jabłkowym cydrem

#41

lśniące w słońcu krople deszczu
jak iskierki przecinające powietrze
zupełnie nie jak deszcz wyglądające
jakby wystawić rękę za okno
jestem pewna
że poparzyłyby dotkliwie
a może to drobinki złota
wydostały się z garnka z końca tęczy
i pada prawdziwy złoty deszcz
iskierki odbijają się w moich oczach
i mimo że to woda przecież
czuję się bogatsza od samego patrzenia
chociaż biedna jestem dalej jak mysz kościelna

Niedźwiedzica

jesteś drapieżnikiem
rozrywasz pazurami moją nieśmiałość
(i wstyd)
wzywasz do walki
stajesz naprzeciw i zadajesz cios
patrzysz na moją reakcję

pazury rozrywają kolejne warstwy moich sekretów
(i kłamstw)
z moich oczu nie lecą łzy

sama
z zaciekawieniem przyglądam się sobie

ostre zęby wbijają się w mięsień sercowy
hamuję łzy

odpuszczasz
stoisz z pyskiem umazanym moją krwią
a ja czuję ulgę
łapię oddech - tak dobrze jest żyć!
stoję naga z wnętrznościami na wierzchu
liżesz moje ciało
opatrujesz krwawe rany silnym uściskiem
i łagodnym spojrzeniem
rękę trącasz nosem

kolejna walka już niedługo
nie założę pancerza
żeby pazury lepiej wbiły się w moje lęki
wyrywając je jak chwasty
z duszy
zostawisz korzenie
bo nawet twoje pazury nie sięgną tak głęboko

rozpościeram skrzydła i wznoszę się
polując na robactwo w głowie

moje pazury stają się ostrzejsze

La Loba

zostanę zbieraczką kości
tylko po to żeby stworzyć z nich ciebie
nie miej mi za złe
że nie będą to ludzkie kości
(jeśli wolisz zdobędę i takie)

miną lata zanim nadam ci odpowiedni kształt
to nic to nic
w końcu przywrócę cię do życia dawną pieśnią
staniemy ze sobą twarzą w twarz
a dwa czarne węgielki w oczodołach
(jak u bałwana)
zaiskrzą się na mój widok
staniesz sam przed sobą jak potwór Frankensteina
poruszysz niezgrabnymi dłońmi
jakby sprawdzając czy będą potrafiły grać
zaczniesz skakać dziko
chwycisz mnie za ręce i zatańczymy salsę
choć pewnie nie będziemy w Hawanie
ucałujesz mnie w czoło
nie jak kochanek lecz jak dziecko
całujące matkę przed wyruszeniem w drogę
i biegiem
czym prędzej
ile sił w krzywo złożonych nogach
popędzisz na spotkanie ze swą ukochaną
by węgielki mogły zapłonąć

ach
mogłam to przewidzieć
i dać ci skrzydła żebyś szybciej dotarł
żeby nie musiała dłużej czekać na ciebie

wrócę do swej nory
do resztek kości które zostały
wrócę do wilków i lisów
do nagiego księżyca
a sowa znów przysiądzie na mym ramieniu
(nie zapłaczę za tobą kolejny raz)

Nagie kobiety

tabun nagich kobiet w towarzystwie wilków

pojawił się dziś u moich drzwi

ściągnęłam ubrania i wyszłam do nich

w ich oczach było zrozumienie - wszystkiego

"kochamy cię taką jaka jesteś, bo jesteś jedną z nas"

mówiły bezgłośnie

wilk zawył - czas ruszać

obejrzałam się by spojrzeć ostatni raz na swój dom

zobaczyłam las

to ja jestem swoim domem

to serca innych dają mi ciepło

nie potrzebuję betonowego pudełka by ogrzać dłonie

kobiety siedziały w kręgu

dopiero teraz zauważyłam że wszystkie wyglądają tak samo

czy ja też tak wyglądam?

chcę zobaczyć swoje odbicie w tafli jeziora

mam twarz tysięcy kobiet

ich boleści

ich radości

złamanych serc nienarodzonych dzieci

pierwszego słowa

ostatniego pożegnania

widzę kobiety wszystkich ras

uśmiechnięte naturalną dzikością

to ciągle moja twarz?

twarz moich poprzednich wcieleń albo pramatek

twarz sióstr

twarz przyszłych bogiń

wracam do nagich kobiet

siadam w kręgu blisko ogniska

nie czuję jego ciepła

nie czuję chłodu nocy

kobiety chwytają się za ręce zamykają oczy

kołyszą się do melodii szumu drzew

melodii wycia wilków nocnego pohukiwania sów

jedność pomiędzy ciałami

noszę w sobie wszystkie waleczne serca

słyszę wszystkie łzawe prośby

współodczuwam współcierpię współistnieję

chodź

połóż dłoń na mojej piersi

poczujesz drżenie ziemi pod kopytami rozpędzonych koni

mój szept jest huraganem na polach twoich skroni

w mojej łzie zatopiona Atlantyda twoich błędów

mój dotyk rozpala ogniska twojego pożądania

możesz żyć z tysiącami twarzy które noszę?