#47

odrywam wszystkie czerwone nitki
którymi splątało mnie życie
bo być może nie powinny
być połączone z tobą

ani nie mieć tego koloru przywiązania
może ktoś je tylko zafarbował
kolorem moich snów

poszłam za tobą za daleko w las
nie mogę znaleźć drogi powrotnej
nie widzę drzew porośniętych mchem
ciągnę za sznurek

lecz nikt nie ciągnie go z drugiej strony
krzyczę w ciemną noc
a mój głos odbija się od chmur

zobacz co dla ciebie przyniosłam
cały słój ciem
czy widziałeś ich kiedyś aż tyle
jestem pewna że nie

wyhodowałam je na własnym sercu
żywiły się nim
i teraz są wszystkim co mam

muszę puścić je wolno
żeby doleciały do ciebie
wiem że znają drogę
i zastaną zamknięte okno

więc może lepiej będzie pozwolić im umrzeć
w tym ciasnym słoiku po dżemie z czereśni
wcześniej trzymałam w nim bzy

#46

W zdradliwych nocnych godzinach

Chowam słowa pod poduszkę

Która nie pasuje do mojej głowy

Więc i słowa spod niej wychodzą

Odtrącam sen gdy przychodzi

Zatopiona w twoich oczach

Odgrywam kolejne scenariusze

Przerażona że się spełnią

Zmęczenie zamyka powieki

Wycisza myśli kradnie słowa

Znów budzę się w przerażeniu

I nie pamiętam czy to już tylko sen

Szukam w głowie melodii

Której jeszcze nie stworzono

Sięgam po to co znane

I udaje że śpię

W półśnie myślę o ćmach i Harrym Potterze

Śmieje się do siebie bo nie widzisz związku

A ja widzę swoje ciało ubrudzone symbolami

Mimo że istnieją tylko w mojej głowie

Odrzucam sen poraz kolejny

Zatapiam się w cudzych historiach

Szukam rzeczy nieistotnych

Zamiast szukać siebie

Przyduszam słowa kolejną poduszką

Ale musiałabym przycisnąć ją do ust

Może taka śmierć nie byłaby zła

Z jednym słowem zwisającym jak ślina

W końcu i tak odbija się po moim ciele

Od umysłu do serca zastyga w żołądku

Wychodzi łzami więc niech śliną wyjdzie

I tak usłyszą je tylko ściany

To nie ust należy pilnować

To dłonie są niebezpieczne

Palce stukające na przemian w ekran i czoło

W rytm uderzeń serca

To już prosta droga do ciebie

I nie tak daleka jak twierdzi mapa

Choć na siłę ją wydłużam

Zwlekam z wyciąganiem słów

Przecież pragnę być na odległość oddechu

Na szerokość jednego włosa

By dzieliły nas tylko własne atomy

Przy skórze pod skórą pod sercem

Bo w sercu się zagubię

I wtedy ty będziesz się martwił

A ja będę słuchać ptasiej pieśni

Po co 

Pod sercem może być równie dobrze

Nie gorzej na pewno

Gdzieś obok nie w centrum

Wsłuchując się w bicie

Ciesząc się z tego hałasu

Który nie daje żyć ale oznacza twoje życie

Nawet jeśli swojego się nie słyszy

I się o nim zapomina

#45 (03.04.16)

na początku było słowo
ze słowa powstał chaos
nad którym panuje Geniusz

wiemy dobrze że słowa nic nie znaczą
więc wyrusz ze mną w podróż
poczuj się wolny
i zapomnij o słowach
o wszystkim co powiedziałam
co napisałam
zapomnij o pierwszym słowie
które zaczęło wszystko
i nie myśl o ostatnim
które wszystko zakończy

wyrusz w podróż i zapomnij o wszystkim
karm dobrego wilka
aż sam poczujesz się syty
i chodź
nie poczujesz już głodu

Sen

Przyśniło mi się:
Umrę w wieku 38 lat, mówisz.
(Wiem, wiek się nie zgadza.
Przecież wiem.
To tylko sen.)
Ujmuję w dłonie twoją twarz,
na ustach składam pocałunek.
Płaczę.
Mówisz, nie żegnaj się ze mną.
Nie żegnam, mówię, witam.
Płaczesz.
To dobrze, mówisz.
Patrzę ci w oczy.
Ani nam się witać, ani żegnać, mówię.
Rozumiesz doskonale.
Przyśniło mi się?

przezimować

Pierwszy raz z paroma słowami wyjaśnienia. Kilka wierszy, które w chaosie tworzą dziwną całość (a ta pewnie będzie jeszcze się powiększać). Kilka wierszy niedosłownych i dosłownych bardzo. Całość, która zaczyna się od pojedynczych wersów w zupełnie niepowiązanych wierszach i dochodzi do oczywistego punktu kulminacyjnego, który w tym momencie jest też końcem, chociaż już znam ciąg dalszy.

1.

zagubiona w mieście 

obijam się o obce uliczki

i przypadkowe twarze

kłaniam się z uśmiechem ludziom w oknach

szukam gwiazd w światłach samolotu

szukam ciebie w deszczu i burzy

skaczę z balkonu sto razy dziennie

zabijam się papierosowym dymem

i choć żadna ze mnie julia

i choć wiem że nie przyjdziesz

czekam

stoję

szukam cię wzrokiem

zapragnęłam tego banału

grania pod balkonem

może czekać przyjdzie na kogoś innego

i będę prosić o kilka dźwięków

jak ciebie prosić nie umiałam

2.

czerniałam listopadem

owdowiało samotne serce

leżę na zgliszczach zieleni

wdychając zapach śmierci

otępiała bez opamiętania

przechodzę kolejny kilometr żałobnej wędrówki

z każdą sekundą zbliżam się do ciebie

ze świadomością że nie czekasz

liczę litery spisane z uwagą

oczerniała listopadem chodzę boso

po rozgrzanym asfalcie twojego miasta

chowam twarz za piegami

w środku lata widzę tylko czerń

(i być może już nie chodzi o ciebie)

3.

przemknęły nam ciepłe noce

przemknęły spacery po rozgrzanych ulicach

w tych ostatnich dniach sierpnia

w twoich ostatnich dniach tutaj

zalewa jesienią wiatr i deszcz

zalewa nasze włosy i serca

4.

mogłam być twoją ewą

twoim pierwszym grzechem

zamiast tego

ty stałeś się moim

pierwszym bólem w tym mieście

5.

nie będę twoją ewą czerwonym kapturkiem

nawet julią nie będę

chociaż mam balkon

na dobre wspomnienia też nie zasłużyłam

a mogłam być tym wszystkim

i czymś więcej

mogłam być najlepszą sobą

ale poznałeś mnie najgorszą

i już nie wrócisz

6.

stałeś pod moimi drzwiami

(nie)czekając na mnie

stałam na balkonie

(nie)wyglądając ciebie

mijaliśmy się na ulicach

(nie)zauważeni

żegnaliśmy się raz po raz

(nie)wzruszeni

7.

kocham

beż żadnego ale

                    pomimo

                    dlatego że

kocham

po prostu

#44 (05.08.15)

po dziewięciu miesiącach
rodzę żałobne dziecko
tysiące innych spływa z moich oczu
kolejne przewracają się w brzuchu

gubię i odnajduję cię na nowo
szamana ukrytego w gwiazdach

nurkuję w katakumbach

żar przyklejony do mojego ciała

znów przeklinam los
bo nie chcę tego dziecka

Słońce i Księżyc (23.04.15)

kiedy umarłeś spadło najjaśniejsze ze słońc
zapadła się moja galaktyka
wchłonięta przez czarną dziurę nicości
jaka po to tobie została
ciemna jak twoje oczy
w które nie mogłam spojrzeć

skostniałe dłonie pachną melodią zimy

klepsydra odmierzy 6 miesięcy
i zapłonie nowe ognisko
rozpalone w noc moich narodzin
i ja urodzę się na nowo
przecierając oczy ze zdziwienia

księżyc ukołysze mnie do snu
bo ogrzewa może lepiej niż słońce
o ile wiesz jak to ciepło znaleźć
a jego światło przebije się przez ciemność
czarnych dziur w moich oczach